Bir boşluktayım sanki,
Yeri doldurulamayan bir boşlukta...
Herşeyin bittiğini, yalnızlıkla başbaşa kaldığımı,
Tükenen umutlarımı yeni fark ediyorum sanki...
Ne kadarda acı veriyor bu bana...

Her dakikada, her saniyede
Aldığım her nefeste yokluğunu hissetmek
Boşlukta kaybolmama sebep oluyor...
Sol tarafımda bir eksiklik var sanki,
Sen gidince oluşan bir deprem yıktı beni, bizi...
Şimdi oluşan o enkazın altındayım ben...
Çıkış yok, umut yok, ışık yok...
Kocaman bir karanlık var etrafımda,
Beni boğan, korkutan bir karanlık bu...

Tek kurtuluş sensin biliyorum, biliyorsun...
Ama yoksun işte, gelmiyorsun..
Tutmuyorsun elimden..
Acımı hafifletmek için hiçbirşey yapmıyorsun..
Belkide birazda bu yıkıyor beni, birazda bu bitiriyor..

Sensizliği kabullenemedim hala..
Alışamadım yokluğuna..
Belkide alışmak istemiyorumdur.. Kim bilir..

Biliyor musun? Sensizliği hiç düşünmedim ben..
Hep sen vardın hayallerimde, rüyalarımda, umutlarımda..
Senin üstüne kuruluydu herşey..
Geçmişim, bu günüm, geleceğim sendin..
Şimdiyse bambaşka bir hayat,
Bambaşka bir gelecek beni bekliyor..
Önümde yaşamam gereken uzun bir sensizlik var şimdi..
Tüketmem gereken yıllar, çekmem gereken yalnızlık acıları var..
Aslında yıllar, acılar hiçbiri koymaz bana..
Dayanıklıyımdır bilirsin..
Ama şu sensizlik yok mu..
Bütün cümlelerimi yarım bırakıyor..
Bütün sesimi, nefretimi kesiyor..
Sensizlik aklıma gelince bütün bedenimi karanlık sarıyor yine..
Yine o enkazın altında hissediyorum kendimi..
Yaşlar istemsiz akıyor işte o an..
İşte o an çaresizliği bütün bedenimde hissediyorum..

Bu acıyla yaşamak zor be sevgilim..
Sensizliği damarlarımda hissetmek zor..
Sensizlik rüzgarlarını solumak çok zor..
Ve.. Nefes almak canımı yakıyor artık..