0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
639
Okunma
Oysa ki yitiriyordum kaderime olan inancimi,
Karanliklar boguyor gibiydi beni,
Aylar seneler geciyordu durmaksizin,
Cikamiyordum bir turlu karanligin icinden..
Gun isigina acamiyordum gozlerimi,
Kipirdatamiyordum adeta bedenimi,
Tabutun icerisin de gibiydim sanki,
Son yolculuguma ugurluyor gibiydi beni..
Kimin’in kaderi guldurur yuzunu,
Kimin’inkiyse unutturur dedim kendini,
Kader dedikleri o sey varya,
Sonun da cikardi karsima seni..
Her ne kadar gulmese de yuzume,
Bu ilk gulusuydu kaderimin bana seninle,
Nasil, neye inanayim, kaderimin emanetine mi ?
Yoksa.. Kader’imin bana ilk gulusune mi ?
‘’SEN’’ soyle simdi ‘’KADER’IMIN EMANETI’’..
