Yaşamak bazen soluksuz kalmaktır...
Havasız,oksijensiz,nefessiz kalmak.
Her şey yok olur görüntüde,
Görüntüde kaybolur bir zaman sonra.
Tüm çıkış kapıları size kapalı gibidir.
Açılmaz, zorlarsınız,zorladığınızı sanırsınız,açılmaz.
Kilitler büyük okyanusa atılmıştır,
Çünkü yalnızlık gölgeniz gibidir.
Ve güneş tam öğle vakti parlamamıştır.
Fakat gölgeniz yalnızlığınızdır bilirsiniz,
Peşinizdedir sizi bırakmaz.

Yaşamak bazen kurtlar sofrasında kurt olmaktır,
Posta büründüğünü sanıp rol yapmaktır,
Yada kılık değiştirip kuzu olmaktır sofrada.
Çareyi onda görürsünüz
Halbuki kandırdığınız ne kurttur ne kuzu,
Kendinizden başka.
Hep yokuştur, çıkılan basamaklardır,
Merdiven merdivendir dünya.
Bakarsınız ki dünyanın dönmesi yanlız sizedir...
Sizde döner durursunuz onunla.
Çünkü yaşamak bazen soluksuz kalmaktır...
Yüreğinizle inanmışsınızdır buna,
Beyninizi hapsederek inanmışsınızdır bir defa.

İşte tüm bu çıkmazlarda,
Çıkış kapılarının girişlerinde,
Kurtlar sofrasında yada kuzu masumiyetinde,
Dünyanın dönekliğinde,
İşte tüm bu karamsarlık bulutlarında,
Soluksuz kalmışken,
O an durmalısınız birden...
O an sadece gözlerinizi kapamak,
Ve nefesinizi dinlemektir gerçek olan...
Duymaktır içinizdeki sesi,
Saymaktır kalp atışlarınızı,
Ve hissetmektir sadece kendinizi,
Her şeye rağmen var olan sizi...

Ve hissetmektir içinizdeki dostu.
Öyle bir dosttur ki o,
Gözünüzü ilk açtığınızdan bu yana kalbinizde,
Bir nefes ötenizdedir...
Bir yağmur damlası,bir ney sesi,
Bir bebek ağlaması, bir anne gülüşü,
Bir babanın kokusu kadar size aittir.
Yaşamak bazen soluksuz kalmaktır...
Bütün bu güzellikler karşısında,
Ve kendinizle birlikte nefese nefese,
Her şeye rağmen…

Ş.Cezooğlu - 2005