ne tenine düşen karla üşüdüm,
ne canım yandı neşterden,
ne de yüreğimi kavuruyor
tenini kavuran güneş.
hepsi yalan.
yalanın olduğum gibi.

Sus insafsız, ömür boyu sus..!
Sus ve öyle kal, suskunluk abidesi!
Ben seni hiç merak etmedim ki.
Yokluğunda aramadım seni.
Hiç telaşım olmadın.
Endişelerimin hiç biri sana değildi.
Ne ölümcül sancılarını
Ne de ıslak yanaklarını, umursamadım
Dağınık saçlarına ne zaman dokundum ki..?
Ne zaman sana “can” dedim..? Yalan.
En ücra köşelerinde bile
adını fısıldamadım,
Seni anmadım hiçbir an gölgesinde aşkın.

Yalan, yüreğimin burkulduğu
Seni anınca hüzne büründüğüm, yalan!
Sen hiç gerçeğim olmadın ki…
Oysa ben hep yalanın oldum senin.

Evet, yalan…
Ne gözlerini özledim, ne de ellerini.
Dokunmuşluğum da yok tenine…
Zehir zıkkım olsun soluduğum nefesin.
Cehennemim olaydı alevden saçların da,
Şahit olmasaydım suskunluğuna..!

Hadi şimdi git,
Git de sığın yalnızlığına,
Taş yüreğinle.

Ey Kays..!
işte kıskandığın Leyla!