Ben en çok babamı sevdim hayatta.
En çok da ona kızdım
Ona kırıldım...
En çok ondan nefret ettim kimi zaman
Hiç unutamadığım her anıda babam vardı.
Bazen kaçtığım dev;
Bazen muhteşem kahramanımdı...
Benim masallarım hep babama yazılırdı.
Hep babamı anlatırdı.

Büyüdüm sonra...
"Masallar biter" dediler
Beni büyüten periler...
"Beklediğin prens gelmeyecek,
Kimse, hayatı maviye boyamana
Yardım etmeyecek..."
Sustum.
İçime kapandım.
Ben istemedim ki büyümek...
Güzeldi çünkü, Kaf Dağı’nın ardına yürümek.

Babam geldi aklıma sonra...
O vardı hala.
Duruyordu işte, karşımdaydı.
Onu gülümsetirsem, hayat maviye boyanırdı.
O tutarsa elimden, Kaf Dağı’nı bulmak kolaydı.
O benim kahramanımdı.

O andan sonra güzelleşti her şey..
Büyümeye gerek yoktu,
Masallar oradaydı, kaybolmuyordu,
Bir kahraman elinden tutarsa eğer,
Küçük kızlar hiç büyümüyordu.

_Nurbanu_ (17.04.11 20:22)