Güneş, bir şahsuvar gibi
At koşturdu firuze akşamlara
Karanlık bulutların koynunda kayboldu.
Bir Aşkabat gecesinde yalnızım,
Akşamlar sensiz oldu.


Vuslat türküleri tutturdum
Sevgiliye gün boyu
En koyu yaprak yeşili gözlerine
Methiyeler yazıp durdum.
Söz incileri topladım okyanuslardan
Ak gerdanına üç otuz üç
Tesbih yapıp yıldızları taktım.
Biraz daha uzansam, biraz daha;
Zühre’ye ulaşacaktım.
Bir ellerini tutamam doya doya
Sevda memleketi azîz topraklarda
Bir de sen olsaydın ya.


Bir de sen olsaydın ya;
Deniz fenerleri kadar yalnızım
Üşüttü kıyılarımı döven sular
Safran rengine boyandı birden
Kaydırak binen çocuk sevinci
Gönlümde heyelan var.


Efsunlu güzellik saklar
Kan sızan cam piramitler
Dallar eylül yorgunu
Kuşluk vakti masallar
Terk-i diyar eyler bu şehirden
Bir ben, bir de yalnızlığım kalır
İlmek ilmek zamanı ucundan
Zor bağlarım akşamlara sensiz
Gölgesi evlerin bilmem kaç adam boyu
Uzadıkça büyür hasretim
Ne zaman iki sevdalı görsem
Cımbız cımbız çekilir etim
Bir ağrıdır başlar ta derinde
Kaç ihtilâl yaşadık seninle ay yüzlüm,
Kaç güneş tutuldu gözlerinde.




Oruçlu dudaklar ikindi üstü
Kavrulmuş kestane misali
Nasıl şerha şerha açılır
Öyle depreşir şu yaram
Ey gözleri mahzun, bahtı karam.
Göz kırığı sarıya boyanmış
En mahrem yerinde gönlümün
En taze hatıran durur.
Nil bereketi var gözlerinde
Bahar gözlerinde uyur.


Kuzusundan ayrılan koyun
Kurda boyun eğer boyun
Ardı görünmeyen dağın
Yolcusu bir ben varım.
Üçler, kırklar, yediler
“ Ayalın nerede? ” dediler
Bülbül benim altın kafeste
Kanat bulsam uçarım.


Söndürmez yangınını yüreğimin
Denize akan nehir.
Sağınak yağmurlar belki;
Ağlayabilseydim bir..


Güneş bir şahsuvar gibi
At koşturdu firuze akşamlara
Karanlık bulutların koynunda kayboldu.
Bir Aşkabat gecesinde yalnızım,
Akşamlar sensiz oldu.


Mahir Sürmelibey