Öpmek için gülü
Dudakların sevmesi gerekirdi dikeni ve tenindeki kan rengi izi
Direnmeliydi aşk tutkuların kelepçeli yalnızlığına
Dantelli bir peçenin aralıklarından sızarken
Ağır ağır ve mağrur geçmeliydi zaman…


"Çiçeklerle dolu bir bahçedeki bembeyaz gül, eşsiz güzelliğinin farkında değilmiş, kendini “ot” sanırmış. Etrafına harika kokular saldığı, muhteşem bir rengi olduğu halde, “ot” olduğunu kabullenmiş bir kere. Günlerden bir gün, bülbül girmiş o bahçeye. Gülü görür görmez içi titremiş. İlk görüşte aşkı tanımış. Yıllardır aradığının o olduğunu anlamış. Tanışmışlar, uzun uzun konuşmuşlar. Gül şaşkınmış, bülbülün kendisiyle, bir otla ne işi olabilirmiş ki? Bülbül yanılıyor olmalıymış. Gül böyle düşünürken, bülbül aşkını feryat figan haykırmaktaymış bülbüle.

Gülün ilk günlerdeki bülbüle olan ilgisi azalmaktaymış giderek. Belki de kendini bir ot olarak görmek, aşktan kaçmak daha kolay gelmiş güle. Bir ot olarak, aşkın sorumluluğunu almadan, hayatı geçirip gitmek varken… ama ya gerçekten gülse, bunun farkına ancak solduktan sonra, gül olmanın hakkını vermeden yaşayıp gittikten sonra varırsa. İkilemler arasında, kafası karışık bir haldeymiş gül. Gülün bülbülün içindeki ateşi söndürme telaşı yaralıyordu bülbülü. İçindeki ateşi söndürmenin bülbülün bülbüllüğünü yok etmek olduğunu bilmiyordu gül. Çaresiz bülbül, ne pahasına olursa olsun aşkını, dahası ona içini aşkla dolduran gül olduğunu kanıtlamalıydı.

Bülbül, kalbini gülün dikenine batırdı ve oracıkta öldü. Gülün, ot olmadığını anlaması, çok sevdiği bülbülün hayatına mal olmuştu. İşte önceleri beyaz olan gül, utancından kıpkırmızı oldu o günden beri…" netten alintidir )


sevgili Yildiz , gül ile bülbül böyle ne cok anlatilmistir yüzyillardir .. öyle güzel geldi ki siirin.. öyle daldim gittim ....


sevgimle ...