“Bence” dedi sakallı adam,
“Bulut bir pamuk helvadır…”
Ovuşturdu sakalını,
Gülümsedi ve ekledi,
“Ben hep torunuma,
Ondan yediririm…”

“Hayır” dedi çocuk,
“Ben bulut yemem…
Buluta bakılır,
Hayaller kurulur,
Üzerine çıkılır,
Babamın göbeğinden daha rahattır”
Sustu çocuk,
Baktı buluta…
Yahu,
Öyle de bir şekillenmiş ki
İhtiyarı doğrularcasına…
Sonra düşündü çocuk,
“Ya ihtiyar haklıysa”

“Haklıdır” dedi adam,
“Yenir bulutlar,
Ama çiğ olmayacak…
Tutacaksın güneşe,
Bir evireceksin,
Bir çevireceksin,
O zaman tamam…”
Baktı bir süre,
Buluta,
Bir de güneşe
Çok geçmeden ekledi,
Ağzı sulanarak…
“Yahu acep,güneş de yenir mi?

“Hayır” dedi çocuk,
“Güneş yenir mi hiç”
Güneş ısıtır,
Aydınlatır,
“Sen güneşi yersen amca “
Dedi çocuk,
“Dünya karanlık kalır”

O gün,
O evde,
Sabaha kadar,
Üç kuşaktan insan,
Bulut ve güneş için,
Tahminlerde bulundu…

Biz,
Güneşi ve bulutları,
Yemiyorsak…
Onlara borçluyuz…