Sen alnımdan öperdin, ömrümün uzadığını düşünürdüm çocukluğumda...
Şimdilerde rüyalarımda öpüyorsun. Ömrüm uzuyor mu kısalıyor mu bilmiyorum...
Çok da umurumda değil hani, uzaması sıkıntı verir, kısalması eksik bırakır düşlerimi.
Sen yaşasaydın, tutsaydın ellerimden babam,
düşlerim yarım ömrüm kısa olsaydı daha mutlu olurdum sanıyorum .
Güvenle yaşamaktı seninle yaşamak ve çok özledim senle yaşayan beni...

Seni yaşadığım anlarda elinde yarım kalmış bir ekmek, söylenmemiş bir çok söz,
off dedidiğinde anlardım dolu dolu konuşmak istediğini.
O zamanlar seni anlayabilecek durumda değildim belki,
ama sen beni anladığını söylerdin,
gözlerime baktığın zaman bile sıkıntılarımı anlar,
gülümsetmek için küçük hikayeler anlatırdın,
o hikayelerin içinde hep bir yerlere kendimi sıkıştırılmış hissederdim.

Aslında benim hikayemi yazdın elime verdin,
biraz acımasızdı benim için yazdığın hikaye yada ben öyle okudum.

Bindiğim salıncağın ipi kopuktu ona rağmen gidip gelmem gerekiyordu düşmeden,
tahtarevallimin karşısı boştu ama dengede durmam gerekiyordu.
Başka da oyuncak yoktu zaten bizim parkta.
Ya sallanırken düşecektim ya da dengesiz yaşayacaktım.
Çok zordu bir tarafı kopmuş bir salıncakta sallanmak,
zaman zaman düştüm canım acıdı tekrar tekrar bindim salıncağıma.
" Beni öldürmeyen şey daha güçlü kılar " diyordu felsefe, sanıyorum bu oldu
Sen gideli benden başka her şey başkalaştı, değişti:
Ülkem ağlıyor, çocuklar ölüyor, var olan kadınlarımız varlıklarını yeniden yazmaya çalışıyor.
yazılamamış kitaplar toplatılıyor, oynanmamış filmler sansürleniyor.
Keçisinin yavrusu ölünce ağlayan bir çocuk nasıl bunların karşısında sessiz kalabilir,
içimden ağlıyorum hıçkırıklarım sessiz suskun.
Onun için ömrümün uzaması artık beni mutlu etmiyor, yarım kalmış düşlerimizin
gerçekleşmeyeceğinin farkında olmak, özgürlükler peşinde koşan yüreğime prangalar vuruyor.
Sana söz verdiğim için direniyorum. Seninle yaşayan beni özlemekten kendimi alamıyorum.

Zübeyde TOPRAK
01- 04- 2011