/Ruhumda
kefensiz ölüleriyle
mezarsız bir ülke ağlar.!/



Yangın sarmış geceyi
Gölgeni okumayı daha yeni söktün sen
Henüz ilk aşk yaşındaydın
Ey Özgürlük delisi çocuk
Puşt bir pusuda kanadı bakışların
Sözcükler dondu dilinde
Pimi çekilen yüreğinde dört kelime
’’ne çok öldük biz’’
Vardığın son menzilde
Bedenin tek parçaydı
Bilmiyordun
Öldükten sonra çoğalacaktın..



İki yıldız arasına bıraktım gözlerini
Onlar da kaydı düştü mezarsız ülkeme
Tutuşan yürekler ağıda durdu
Vurulmuş gökyüzünde
Salavat çekti mi hainler
Kaç parçaya ayırdılar
Kaç kez toplu gömdüler seni
Hey Bagok sen söyle
Herekol sen
En çok neren kanar
Baharları örteyim üzerine
O asi gözlerin nereye bakar
Bir Kevok sürüsü üzerinde
Şerwan’ın parçaları nerede yatar..



Umudun yolunu kapatsada bulutlar
Ben o Güneşin izinde sürüyorum izini
Kopmuş bir bilek kaybolmuş kolu
Sonra bir gövde başından ayrı
Hey sen
Rüyalarını bunlarla süsleyip
Şerefini pazarda metreyle satan vahşi
Faili meçhul cinayetlerin
Kıdemli katilleri
Kırmızı bile utandı kendi renginden
Kanlı takvim yaprakları düşerken suratınıza..



Bu yemin
Bir halkın tarihinin adıdır
Bu yemin
Güneşi karartılmak istenen
Anaların feryadıdır
Bu yemin
Parçalara ayırıp kuyulara attığınız
Öldükçe çoğalan
Şerwan’ların intikamıdır
Ve and olsun ki
Alev taşıyan avuçlarıyla
Ateşi kucaklayan bedenler
Bir şafak vakti
Güneşinin izinde
Her celladi soluğu kesecektir.!