0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
848
Okunma
Ve güneş yeryüzüne iner bazen, aydınlanırsın.
Dolunay doğar köşedeki evin penceresinden
Hem de gecenin zifirisinde. Isınırsın. Yanarsın.
Kaybedersin yolunu, yağmur akar sele döner
Katar senide önüne, kıpırdatamazsın kolunu kanadını
Bittim artık dersin. Kapatacakken gözünü dünyaya
Bir can simidi atılmış gibi boynuna, çeker seni, gözleriyle
Sevinmeden üzülmeden üşürsün, deli gibi titrersin bazen.
Yaşamalımı? Vazgeçmelimi? Direnmemelimi? Bilemezsin…
Biriktirdiklerini en yakın çöplüğe gömmen şart olmuştur artık
Yerini hatırlamayasın diye hiçbir emare bırakmadan hem de.
Düşünmenin zamanı değildir aslında, yaşaman gerekir bazen…
İstanbul
