ümit öylesine uzun sürdü ki
ümitsizliğe dönüştü
sanki yaşamamıştım
yada çok önce yaşamıştımda
o güne kadar ölüydüm

ben hiç duymadım ismimi
duydumda belki inanamadım
bana ait olduğuna bu ismin
öyle ya ismimin ne önemi vardı

ama ilk kez farkettim
ismimin bana göre olduğunu
senin ağzından döküldüğünde
ismim yakınına düşüyordu

mehtabım kadınım dedğinde
seninle var oluyordum
teninin kokusu bana yakındı dokunduğumda

gözlerin gözlerimde..tenin tenimleydi
dudakların nefessiz dudaklarımdaydı
sen hep benimleydin aklımda
sen herşeyinle hep benimdin

bugunlerde çok şey değil yanlızca
sevdiğim şeylerin bir parça benim olmasını istiyordum
sarılmak istedim çoğu zaman kokunu tenini özledim
en çok en çokta bakmaya doyamadığım
gözlerini özledim

ama öyle uzak öyle ulaşılmazdın ki
azıçık uzandığımda taşlaşıp kalıyordu elim
hiçbir zaman çözemedim
sendeki yerimi
yaşamında yüreğinde neydim
ya da nerede olmamı istedim

göremedin anlayamadın sevgimi tükettiğini
zannederken beni tükettin
sevgimin büyüklüğünü anlayamadın
tek seçeneğim bu şehri terketmek
senden gitmekti
mutsuzluk bile eskimişti
her şey aleyimde işliyordu

gidişim bir geceye sığdı
çığlık oldu sesim hoşçakal dedim
bu bir elvedaydı ama dilim varmadı
sana asla elveda diyecek gücüm olmadı

parmak izlerinin kokusunu duydum
bedenimde parmak izlerin vardı
başın göğsümdeydi saçlarını okşadım
teninin kokusu hala çok güzeldi
parmak izlerin acıtıyordu

hiç yoktan bir sensizlik dahaydı
aynı şehirde aynı havayı solumayacaktık artık
daha gitmeden delice özlemiştim seni
unutmak için ölmek gerekliydi belki
ama ölünmüyordu işte
her gün bir parçan ölürken ölünmüyordu

zor olan hangisiydi bilemiyordum
senden mi yoksa bu büyülü şehirden
gitmekmiydi...


mehtap şentürk