Eskiden gençliğimizde bir gün vardı; adı: BİR NİSAN,
Uyanıklar yaparlardı ona buna pek latif şaka.
Beklenmedik anda olunca olurdu zat yerle yeksan,
Avantadan sonra “NİSAN BİR” denir, zat gelirdi faka.

Biz ise bilmiyorduk o zamanlar nisan bir ne demek?
Verirdi büyüklerimiz hatır için üçle beş kuruş.
Onlar şakalara gülerdi, bize de gelirdi gülmek,
Ve derlerdi üstüne basa, basa” etmeyin feramuş.”

Hiç unutmam lise sondayız, sınıftaki arkadaşlar,
“Yarın yapalım mı öğretmenimize nisan şakası,”
Karar verildi, oyun hazır. Hoca: “Günaydın çocuklar,”
“Oturun yerinize, herkes çıkarsın büyük atlası.”

Der iken bütün hızıyla oturunca sandalyeye,
Onca tebeşir tozu sıçradı öğretmenin yüzüne!
Bozulmadı, güldü, güldürdü. “Alın benden bir hediye,
Çıksın kâğıtlar, yazılısınız.” Sorular bir düzine.

Kimi bildik yerden, kimi de hiç mi hiç bilinmeyen?
Sınıfta alabildiğine tantana hocaya karşı!
Hocanın keyfi yerinde, herkes üzgün, o üzülmeyen,
O da ne? "Yazılı bitti." Başladı bitirme telaşı.

“Yarın okurum notları; teneffüste sınıfta kalın,”
Denilen teneffüste okundu notlar; bütünü de “ON”
“Bu da benden size nisan şakası, haydin hoşça kalın!”
Hoca gidince çıldırdı sınıf, inledi koca salon.

Şimdilerde kalmadı gayrı bilinen o hoş şakalar,
Yapsan bile atarlar acımadan dama pabucunu.
Yapılsa da her daim oyuna gelir şaşkın sıskalar,
Ve bu yüzden kaçırırlar fark etmeden ipin ucunu.

KÜÇÜK OZAN’IM kime yaptınsa hepten havanı aldın,
Kimseyi de faka bastıramadın hiç ömrün boyunca.
Cep delik, cepken delik, derin, derin, ummalara daldın,
Gidemedin hiçbir zaman neden NİSAN BİR’İN suyunca.
KÜÇÜK OZAN(CML DMR)KEPSUT-31. 03. 2011
HER DAİM’DEN.