La derse lo demez inadı inat,
Kendine inadı dünyada senet,
Huy çıkmaz can çıkar değildir sanat,
İnadı kendine gurur inatçı.

İnadı ipliğin düğümlü bağı,
Olur inadıyla devlerin devi,
Sözüyle yerinden yürütür dağı,
Hep kendine hak verir inatçı.

Nedeyimki okadardır bildiği,
La der lo der yok imana geldiği,
Görünmez insanı mutlu kıldığı,
Hep kendi yolunda yürür inatçı.

Kör değildir topal sıradan insan,
Gel sen bu inattan diyorum dönsen,
Huyum bu der ancak çıkarsa bu can,
Kendince nasihat verir inatçı.

Yeri gelir olur ara bozucu,
İnatçının inadı çok üzücü,
Meşhur yalan sanki kader yazıcı,
İnatla ipini sürür inatçı.

İnatla yalana bence ne gerek,
Dost kalalım insanları severek,
İnatçı inat der bendeki yürek,
Aslında gerçeği görür inatçı.

İnsanları sevmek sevdadır seldir,
İnatçıda insan tanrıya kuldur,
Şair Veysel buda ne biçim haldir,
Dönmez inadıyla kalır inatçı.