Papatyalar güneşe gülümsüyordu
yirmili seviçler çağında.
Zaman, ucuz ve boldu herşey için.



Umut mevsimi çiçeklendiğinde
denizlere gebeydi rotam
_ki denizler
daha mı maviydi o yıllar
martılar daha mı beyaz...



Ya aşklar
ah!.. aşklar...

Aynı dalda iki narçiçeğiydik
tek bedende iki kalp.
Ayaklar toprağa değmez,
yağmur ıslatmazdı.
Başta deli kavak yeli.

Herşey bitmeye güdümlüydü sanki
Yoksa biz yalanı
biz yalanı çok mu sevmiştik!..
...


Sönünce kanı ateşleyen iki damla kıvılcım
Yavaşladı arzunun vahşi atları.


Her acı ıslığı gardan ayrılan trenlerin,
limandan uzakşlan her gemi,
sallanan mediller
umudun gözlerini kapadı bir bir.


Saati durmayan gezegende
ne de hızlı koştu yıllar.
Rüzgârın ıslığına kaptırdık gençliği.




Ne, gün eksik oldu pencereden
ne, ilkyazda göçememiş umutlar.


Şimdi dalları kurumuş ağaçların
kökleri gevşemiş topraktan.


Boyun bükmüş
Koklanmayı bekleşen çiçekler gibi..
şimdi herkes uykusuz,
şimdi herkes aç,
herkes yarım,
herkes sevgisiz.

Gölgemiz ve biz...