SEKİZ ON YAŞINDA

Ne zaman iğde ağaçlarını görsem;
Gözlerimin önünde çocukluğum.
Ne zaman iğde çiçeklerini görsem;
Aç günlerim gelir aklıma.
Doyasıya ekmek bulamadığım,
Akasya çiçeklerini yerken;
Çizilen,kanayan ellerim,
Ayaklarım.
Bir avuç kırık leblebiye, aşerdiğim;
Çikolatadan habersiz,
Günlerim….
Arkadaşlarım Adnan,Raşit,Ziya
Onlar da benden farksız,
Yaşıyorlar;
Güya!
Yeni çiçek açmış iğde ağacının,
Baygın kokusu altında;
Hepimizin garip bir dünyası.
Yaşlarımız sekiz,on yaş,
Arası.
Neden yapıldığını bilmezdik;
Merak ta etmezdik,
Giysilerimizin,aktan,gökten.
Ben hep düşlerdim,
Ekmeği bol bir köylünün yanına
Karın tokluğuna;
Yanaşma olmak isterdim.
Öküzlerin koca boynuzlarından,
Korkmasam,
Karınları şişinceye kadar otlatsam.
Bıyığım bile terlememişti;
Ya..!
Dünyamı değişirdim ,
Bir çift,
Bazlamaya.
Süleyman Üstün

Serbest nazımda, güzel bir anlatımdı, konu güzel işlenmiş yokluğu görmeyenler varlığında kıymetini bilemezler değerli şiirini kutluyorum.Puanım tam.Yunus diyarından selamlar.