El salladım gökyüzüne , giden bulutlara..
Elbette ki onlar sonsuzluğun bize bakanıydı..
Elbette ki görecekti seni ,
Semtinin en ücra köşesinde bile olsan..
Elvede ile imtihanı olan gönlümden
Bir enstantane olacaktı üzerinden geçerken..
Belki bir iki damla yağmur inecekti..
Ben aslında farkındaydım yaptıklarımın..
Ama başım dönüyordu işte..
İlk sarılışım , ilk ıslatışım dudaklarımı aşkın büyüsüyle..
Korkuyordum belkide..
Ne olmuş ki zincirini kopartmışlara uymadıysam ,
Ne olmuş bir hayat özlemi kurduysam..
Suç mu hayat demek sana..
Olma ! tamam olma hayat , ölüm ol bana..
Zaten isyanım sana değil..
Nerede unuttuğumu bilmediğim yaşamıma..
Belki bir dağın başında borcunu ödüyor..
Belki bir kaç sefil işgal etmiş yurdunu , sinmiş köşeye..
Zaten istila edilmiş kalbi ,
Her zerresini aciz bırakmış belkide..
Olmadığım ve olmadığın diyarda unuttum hayatı..
Olduğun yer zaten yok , sensiz olduğumu da söyleyemem..
Yokluğun , fazladan belki biraz eksik..
Seninle olmaktan daha saçma sensizlik..

MUSTAFA DÖLEK..