Sana aşkla türkülü, sana hamaylı boynum
Ettiğimiz yemine gök kubbesi şahittir
Gecenin ortasında canana açık koynum
Gönlüm tüm sancısıyla bir tek gülüşe fitti
Ne ben seni unuttum ne bende sevgin bitti

Aşk değil mi Mecnun’u çölde böyle yandıran
Leyla’nın gözlerine bulutları bandıran
Bir bakış değil midir kör aşığı kandıran
Bir kızıl sevda beni kör kuyulara itti
Ne ben seni unuttum ne bende sevgin bitti

Güneşin kızıl saçı ışık saçar özünden
Gönlüm kırılmış sana umut doğmaz sözünden
Akşamlara düşmanım bil ki senin yüzünden
Bulut kaş göz arası doruklardan seğirtti
Ne ben seni unuttum ne bende sevgin bitti

Ölümüne sevmekti benim en büyük suçum
Zulmüne kalmadı yar artık dayanma gücüm
Hasretinden eridi sana duyduğum öcüm
Bakışların gizliden yüreğimde tehditti
Ne ben seni unuttum ne bende sevgin bitti

Sokaklarına şehrin kör lambalar dizilmiş
Geçtiğim su karanlık suyun yüzü çizilmiş
İçtiğim su aydınlık damlacıklar çözülmüş
Sana aşık bu adam yiğit oğlu yiğitti
Ne ben seni unuttum ne bende sevgin bitti

Yaşattığın hüzünler kat kat lacivert bende
Bıraktığın hasarın izi kaldı bedende
Gün kadar açık bir şey insaf kalmamış sende
Ayrılığın sebebi tümden sana aitti
Ne ben seni unuttum ne bende sevgin bitti

Hangi el ezip geçer gönlünün duçarını
Kaç gözyaşı temizler kirlenecek arını
Coşari çözemedi yüzünün esrarını
Her bakışın gönlüme bir çizik attı gitti
Ne ben seni unuttum ne bende sevgin bitti

26.03.2011 / Samsun

İbrahim COŞAR