DİL İLE DÜĞÜMLENEN, DİŞ İLE ÇÖZÜLMEZ

Ben söz verdim Kalü -belada rabbime
Beni yaratan yoktan var eden sensin diye,
Beni bir damla hıl-a dan kan eyledin karanlıkta
Yüz yirmi günde el,kol yüz eyledin muhtaçım sana
Dokuz ay sonra kul eyledin beni kendine,

Ne yemesini bilirdim,nede söylemesini açlığımı doyurdun,
Doğduğumu duyurdun meleklere,hemde yakınlarıma
Emmesini öğrettin,nedir bembeyaz sütden besledin,
Nereden geldiğimi unutturma ey rabbim bize!
Bir idik,iki diş olduk,sarımsak misali çözülmeyelim ya rabbi,

Doğduğumda ilk duyduğum sensin,sonrasında şehadet,
Nebiler sultanına ümmet eyle ayırma bizi yarab,
Salah dedirten yüce rabbim,sonra eyler felah,
söylerim yarabbi senden büyük ne varki dünyada,
Dilimle bağlandım,dişlerimle çözdürme imanımız yarab!

Dil verdin konuşmaya,Göz verdin yarattıklarını görmeye,
Hiç karışmamıştır renkleri,bizleride putperestlerle karıştırma;
İstikametimiz kıble yolumuz müstekim eyle ayırma,
Bizleri salih kıl,evlatlarımızı selahaddin eyle yarabbi,
Dil ile bağlandığımız imandan, Dişlerimiz arasından çözdürme!

Kıraat eyleriz kelamüllahı, Amel eyleriz onunla,
Başımızı açmak isteyen namertlere fırsat verme ey rabbim,
Kendileri açar namus yerleri,görsün gözler diye kahinler gibi,
Gözlerimiz görmesin bir kıl değil şehvet abidelerini,
Dil ile bağlandık,dişlerimizle yoksun bırakma imanımızı yarab;

AHMET YAVUZ-23 MART-11/20.45