''Sözlerin
güvercin gibi
yuvamdan
uçtu gitti.
Kapımız,
sonbahar kadar sarı
basamakları ardından
fırladı gitti
canının çektiği yere.
Aynalar oldu paramparça,
yığıldı içimize
acı üstüne acı.
Topladık sesin küllerini
getirdik bir araya.
Böylece söyler olduk
acılı türküsünü yurdumuzun.
Hep birlikte sazın bağrına
ektik bu türküyü,
evlerin damlarına taş fırlatır gibi
fırlattık attık bu türküyü,
alın, dedik,
sancıdan kıvranan kalplere.
Oysa her şeyi unuttum ben şimdi.
Ya sen, ya sen, sevgili,
sesini kimselerin bilmediği!
Belki de gidişindir senin
ya da susmandır
sazı paslandıran.''

-İnsan oğlu kendi anlayışıyla
yağmurun ağacın yapraklarına
ya da pencerenin kenarlarına
düştüğünde ne dediğini anlayamaz.
Bilemez meltemin tarlalardaki çiçeklere ne dediğini.

Ama insanoğlunun yüreği
kendi duyguları üstünde oynaşan
bu seslerin anlamını duyar
ve içinde saklar.
Sonsuz Zeka,
çoğu kez gizemli bir dille konuşur ona.
Ruh ve doğa kendi aralarında bu söyleşiyi sürdürürken
insanoğlu dikilip kalmıştır,
şaşkın ve suskun, bir kenarda.

Ama insanoğlu bu sesleri hiç mi duymamış ya da ağlamamıştır?
Onun döktüğü göz yaşları eğer bir anlayış değilse nedir?'

imgelem nağme gibi tel tel çaliyor
duyguların kapısını.
dahası gam yüklü olsada
sancıtan:
imgenin yaslı sakinliğiyle
doluyor içre insan. KUTLADIM.