Derme çatma gönle dolamazsın sen!
Cihanı bir zindan olan VEYSEL’İM!
Sızıyor gözümden peyderpey selim,
Yazık, ne gelir nalân eden benden!

Korkma! Kalır arkada senin ezkar,
Feramuş edilmez ad ile sanın.
Çıktı akıbet teninden yâr canın,
Etti maharetini ecel izhar.

Bu öyle bir uzluk ki aldı gitti,
Ardından kapladı mevtin evreni.
Daha dün dinler iken şuh sesini,
Azrail sadık yârini terk etti.

Ahlar, vahlar gırla gider içimden,
Bir şey elde edemiyorum heyhat!
Naçiz vücudun ola abat ü şat,
Bu sözden başka ne gelir elimden.

Hiçbir kimse bu sırra eremez,
Benim müteveffa handan VEYSEL’İM!
Defter ile kalemde daim elim,
Gene de istenileni veremez.

Ümmetimiz matem tuttuk VEYSEL’İM!
Dinmiyor, dinmeyecek de bu yaşlar.
Şahadettir yoluna konan başlar,
VEYSEL’E seslenen dertli CEMİL’İM.

KÜÇÜK OZAN(CML DMR)
AHH VEYSEL’İMDEN,
LÜGATÇE:
EZKAR: Anma, hatıra getirme
İZHAR: Meydana çıkarma, gösterme.
FERAMUŞ ETMEK: Unutmak.
ABAT Ü ŞAT: Şen ve memnun.
ŞEHADET: Şahitlik. Bilinen bir şey hakkında doğruyu söylemek.