Gül bitirmek için toprak olmalı.
Tohumları sevgiden, vefadan olmalı.
Yağmurla filizlenmeli kuru toprak,
Mahsül, dağların doruklarına ulaşmalı.

Hoş kokusu dünyaya yayılmalı.
Esen rüzgar dağıtmalı o miski.
Taki nefes alan tüm yüreklere,
Diriliş misali canlılık kazandırmalı.

Güneşle mana kazanır ruhları,
Ay ise sevgi ırmağından,
Damla damla aydınlatır hayatları,
Böylece insanlık ışık tufanına gark olmalı.

Müebbed bir fazilete ermeli,
Ermeliki benlikleri gül yağında eritmeli.
Sevgiliden gökler dolusu muhabbet almalı.
Cennette has gülistanda dolaşmalı.

Gönlünü hoş tut, ey inleyem ruhum!
Nevbaharda tecelli edecektir,
İnanki aydınlığın belirtisi şule,
O dem ki sürur edecektir harimi kalbim.

Yaşayan ölüleri sarsmalısın!
Gözyaşlarını gönder bulutların arasından.
Temaşa edeceksin filizlenen sevgileri,
Toprağın ta derinliklerinden.

Bir anda semadan güller döküldüğünü göreceksin.
İşte o anda yeryüzünü güllerle görüp,
Şahitliğini yaşayacaksın doyasıya,
Bedeninde özünün diriliğini farkedeceksin.

Zuhur edecektir kat’i sözü yaradanın.
Vasıl olacaktır sana vadettiği hakkın.
Yeterki vefalı olana vefasız olma.
Sevgiyi paylaşabilmekte asla cimri olma.

Hamiyet Yoncalık