Şubat’ın ilk haftası
birinci cemre
havaya düştü

gök başını eğdi
cemre buluta değdi
bulutlar şişti
kar yağmur dolu
yağdı yere düştü

her taraf
kar tipi boran
yerle gök arası
amanın aman
yer-gök
toz duman

Şubat’ın ortası
ikinci cemre suya

göller dondu
yollar sondu
çatılar
salkım saçak buz
buzu çözen
bir avuç tuz

Şubat sonunda
üçüncü cemre
toprağa

toprak ısındı şişti
yerler yandı pişti
yer yerinden yarıldı
su toprağa sarıldı
buluşup derinden
bahar sevincinden

her yerde bahar

son cemre bana düştü
içim ateşiyle yandı
sanırım
cemre beni
mevsim sandı
cemre şimdi de
bana dadandı
ama aldandı

ilahi cemre
n’olaydın n’olaydın da
bana düşmez olaydın
sen
havada
suda
toprakta
kalıp da
benden uzak duraydın

sen benim
ömrüme düştün
sen benim
baharımı üşüttün







Muzaffer Yıldırım