Yüzünü yağmurlar yıkar
Saçları sonbahar
Adı yol yokuşu
Adı intihar mevsiminde siyanür

Düşen damlalarda unutulur kalbi
Sevmelerin nefretinde eser kasırga
Adı eser
Sönmeyen bir ateş
Elleri cehenneme zincirli yakut
Adı tutku
Adı tutsak
Sokaklar biçmiş esvabını
Sulusepken yüzünde enkaz

Çalınmış hayatların
Yorgun zamanın ağır romanı
Sanadır bu şiir
Gerçek gerçeğine sevdalı

Bakir hayalleriyle evli
Temmuzu bekler
Kar mantosunda çocukluğu
Yalnızlığına kefen biçilmiş
Beyaza hasret

Ten tanıdıklar koşmaz selasına
Gecenin yüzüne düşer
Küfründe suskunluğu mecbur
Sisli yaşam belki bizi anlatıyor
Eylül dokunuşlu nisan yağmuru

Ve sen geliyorsun aklıma
Tanınmazlığa düşmüş
Hayali Kaf dağı ardında rakım sıfır
Varlığı anlamsız
Sanki sarhoşun okunmaz mektubu
Dikenli yolunda kan emen ten tacirleri
Yarasa kanadında
Şıralaşmış salyalarda koklar ölümü

İçi tufan
Dışa dökse anafor
Tüm rüzgarlar ona aşık
Şehir yutarken alemde bedeni
Yüklenir rotasız gemilere
Yağmur kucağında kalır çocukluğu
Kader suskun

Geceyi inletir kırmızı topuklar
Kahkahasında titrer dudaklar
Uzun metrajlı bir filimde nokta
Belki içgüdüleriyle bir geyşa
Belki kadınlık ruhunda mühürlü
Pembeleşmiş mavi kimliği

İçin sağanak göz yumağı viraj
Ötekileşen kaldırımların eksik yüzü
Yalnızlığı öperken dudaklar
Karanlıkları çatlatır kiralık bir beden

Yollarda köşebent
E-5 otoban ter yutan zebani
Topluyor gölgeleri
Korku tabutunda bir mefta
Adı cefa

Söyle neme hasret
Yağmur kokulu kaldırım çiçeği
Kaç kalpte gömülü
İsyanında beyaz ezberlerin

Uyku kulaklarını tıkar
Kaçınılmaz son siyah fon
Hayal yok
Rüya yok
Güneş çıplak
Martı ağlatır suları
Kumsalına iz sürer su atı
İhram giymiş dualarda
Adı yok kibritin çocukları ateş

NURTEN TARIM