Lodos…
Kasıp kavuruyordu,
Bademler çiçek açmış,
Beyaz gelinliğini giymişti ağaçlar.
Bir ırmak ki,
Derinden, derine çağlar...
Seval üzgün, isteği yok yaşamaya,
Uçurumun başında ağlar…
Ağlar, ağlar da,
Aşağıda da, coşar taşar sular.
Ah, ah der ah…
Kendi kendine söylenir de,
Seval…

Zaman sel olur akar gözlerinden,
Dökülür yok olmuş gerçekleşmemiş düşleri, birer, birer,
Sağanak, gözlerinden..
Süzülür yanaklardan yaşlara karışır tövbeler,
Tamiri olmaz pişmanlıklar,
Seval…
Beyaz atlı prensine ağlar…

Kararlıdır, yaşamak istemez,
Seval….
Yaşamak onun için neye yarar,
Ölümdür tek çare,
Coşkun suların içinde yüzer durur hayaller de,
Geçmişe, pişmanlıklara ağlar...
Son kez, bakar arkasına,
Karanlıkta, ne bir gölge, ne bir koşan belirir,
Olan olur,
Doyar sevdasına aşkına düşlerine sular,
Ve bademler, vakitsiz bir daha çiçek açar.

07 Mart 2011-03-07
Yüksel Şanlı er
Antalya