Kelimelerle resim çizer aşıklar,sözcükler rengini hissiyatında bulur.
Şiirde gözyaşının bile rengi vardır.
Zira gözyaşları her zaman kederden akmazlar...

________________________________.ZT.___________________________________
Hangi pınarlar büyüttü seni,hangi yağurlarda yıkandın,hangi güneş pişirdi hamurunu?



Ellerine rengini veren toprak,saçlarında poyrazlar,gözlerine işlenen nakış...

________________________________.ZT.___________________________________


Gözyaşından bir tufan bu,
Kainat yıkılacak,
Denizler alev alıp,
Sevdalar yok olacak.

________________________________.ZT.___________________________________


Bu son veda sevdiğim,
Yok yarını bir daha,
Umutlar soldular gittiler,
Bu kuruyan son vaha.



Dağlardan yükselsin dumanlar,
Bu ateş yüreğimi dağlasın
Ruhumda tutuşsun keder,
Gözlerim hep ağlasın.



Nasıl bir sevda bu,
Çırpınmakta her vakit,
Geleceksen şimdi gel,
Gideceksen şimdi git.



Ben yapamadım sensiz,
Beceremedim ölmeyi,
Kahrolmaya alıştım,
Unuttum ah gülmeyi.



Parçalandı yüreğim,
Efkarım göklere yükseldi,
Öyle bir yağmurdu ki yağan,
Her damlan bir yürek deldi.


________________________________.ZT.___________________________________

Bu aynadaki de kim,
Ben miyim?
O bense,
Ben kimim?
________________________________.ZT.___________________________________


Nerede gözlerimdeki can,
Nerede içimdeki heyecan,
Yüreğimdeki çarpıntı nerede,
Sen nerdesin?
Ben nerde?

________________________________.ZT.___________________________________


Saadet eski fotoraflarda kaldı...

(ıstırap adım oldu,sensizlikse kaderim)