Tükendi umutlarım hecelerim isyanda,
Sevdanı bu gönlümden atmayı öğret bana.
Hüzünlü gecelerde özlem içinde yan da,
Karanlığı sabaha satmayı öğret bana.


Dermanını beklerim düştüğüm bunca derde,
Karanlıktan hayalin seslenir gecelerde,
Umutlarım tükenip bezdiğim seherlerde,
Hayaline sarılıp yatmayı öğret bana.


Hüzün bulutlarını gülüp dağıtsa yüzün,
Söyle yâr benim gibi, karanlık mı gündüzün?
Ne zaman son bulacak içimdeki bu hüzün?
Acılara umudu katmayı öğret bana.


Perişan bu yüreğim kalmadı artık halim,
Büyüleyen adından başka söz bilmez dilim.
Üşüyor yokluğunda seni arıyor elim,
Anılarla gönlüme yetmeyi öğret bana.


Parlardı gördüğünde aşkla bakardı gözün,
Seviyorum diyordun yalan mıydı her sözün?
Bunca yıl boşa geçti sonuna geldik güzün,
Yüreğinin içinde bitmeyi öğret bana.


Her gece bir ümitle yollarını beklerim,
Hicranında ağlıyor gönlümde dileklerim
Bilsen hasret deryama ne umutlar eklerim,
Yıldızdan vuslat falı tutmayı öğret bana.
Görünmüyorsa vuslat, gitmeyi öğret bana.


Yıldız


TEŞEKKÜR EDERİM


Kurduğum hayallerde sen vardın,
Bütün mevsimlerim ilkbahardı.
Papatyalar süslüyordu bahçemi,
Seviyor diyordu her daim falları.

Hicran öyle uzaktı ki yollarıma,
Aklıma gelmeyen çıktı bahtıma.
Dilimdeki dualardasın şimdi yar,
Meltemler esecek mi yanaklarıma!

Ahmet BOZTAŞ-yaban böceği


Şiirime ses olan Kadir YILDIZ’a çok teşekkür ederim...