Bazen kimse yetişemez hızına,
Hatır kırar kimse bakmaz yüzüne,
Kar yağar ansızın sıcak yazına,
İnsanın kendinde olmayan akıl.

Soğuk yüzü hep acırsın haline,
Boş konuşur sahip çıkmaz diline,
Budur sebep engel olur yoluna,
Hep aynı ayarda kalmayan akıl.

Anlasa bu dünya onun cennneti,
Bilmez kıymetini etmez minneti,
Kör nefisi ister yat ile katı,
Nimetin kıymeti bilmeyen akıl.

Hak verir kısmeti el ile teper,
Bazen şeytan yolundan sapar,
Hep kendini rezil kepaze yapar,
Kimseden nasihat almayan akıl.

Çöpe atar gülü koklar tikeni,
İyi kötü ayıramaz insanı,
Beden çile çeker rezildir canı,
Hep kendini mutlu kılmayan akıl.

Yaratıcı verir bence akılı,
Tabiki hepimiz Allah’ın kulu,
Yaşarken bilinen hayat okulu,
Boş lafla sınıfta kalmayan akıl.

Yaşarken kendinin olmuş düşmanı,
İş işten geçince olur pişmanı,
Hatırlamaz kabir azap hışmını,
Veysel der:İmana gelmeyen akıl.