Bazan bir ateşmiş,yakar kavururmuş yürekleri,
Gözler birer çakmak olurmuş,fitili ateşleyen...
Bazan sessiz akan bir ırmakmış,
derin ve sâkin süzülürken yatağında ...
Bakarsın birden dönüşüverirmiş kabına sığmayan,taşan bir sele
Sürüklermiş herşeyi gidebildiği kadar o yere.
Bazan rüzgârmış,ılık ılık eser okşarmış tenini,bedenini
Sonrai ansızın girdaba dönüşüp,çekermiş içine
Döndürür dururmuş,bilinmez bir döngüde durulana dek.
Başka zaman bir serapmış,
çölde kavrulup yanarken bir yudum suya,
Çıkıverirmiş karşına yemyeşil bir vâhâda.
Kana kana içeyim derken,kaybolurmuş avuçlarından.
Bir gün kelebek oluverirmiş,
gelir konarmış yüreğine.
Rengârenk alemlere sürükler,uçururmuş seni
Hiç gitmeyecek hep senin olacak sanırken,
okşamaya bile kıyamazken kanatlarını,
Uçup gidiverirmiş ardına bakmaksızın.
Bazanda eski bi hikâye demişler,
Altın tepside sunulan,her fâniye nasip olmayan,bir armağan
Taaa Adem’le Havva’dan kalan...



Şafaknur Yalçın