Bir Yerlerde,
Kayip bir adi olmali,
Köse bucak kacirilmis,
Gözlere degen...
Bir anlatimi ve tanimi mutlak olmali,
Yalnizligin iki eli yakamda,
Odamda eskittigim kadinlarin,
Gülüsleri...


Cekip giden Valizler
ve el izleri duvarlarda,
Dudagimdan dökülen bir damla su,
Sana bakarken,
Kan gibi icime sizan,
Boynumdan tenime akanin,
Adi Yalnizlik...


Senfoniler cüzzamliysa,
ölgün bir uyku mahmurlugundaysa Cocuklar,
Hayat tuhaf...
Tren istasyonlarinda birbirlerinden habersiz insanlar,
öyle tuhaf,
öyle anlatilmaz....
Adi yalnizlik firlatip atilan izmaritlerin,
Ekmegin kirintisi kuslarin kursaklarinda,
o milyonlarca insanin ugultusunda,
Gözleri kanayan kadinin adi,
Yalnizlik...


Yasanmis bir seyler cok öncelerden,
Hatiralarda siyah beyaz Fotograflar,
Hüzünle bakariz ya...
Bakipta,
Bir kusun kanatlarina konariz ya....
Dudaklarimda Acimsi tebessümler,
Animsadigim her seyin bir yani,
Yalnizlik...


Cekilir gider,
Bu aksam kizillikleri Limanlardan,
Sandallar yatarken nazli nazli suyun koynunda,
Ay Gelir bakar bir tepenin yamacindan,
Aydinligi perdeler,
Gördügün karanligi.
Yoklugunun her Ani yalnizlik....
Denizlere attigim Yakamozlarin,
Adi Yalnizlik....


Ersoy Cav Subat 2010