Belki beraber oturamayacağız gölgesinde.
Bir akşam kayan yıldızları seyredip,
Belki dilek te tutamayacağız.
Olsun ama sen bileceksin,
Onunla konuşacağım,
Karşımda sen varmışcasına.
Selam vereceğim sabahları,
Sanki senmişcesine.
Büyüdüğünü göreceğim,
Her bahar çiçek açışını,
Üzerinde oynaşan serçe kuşlarını.
Sevgimle büyüteceğim onu,
Gün gelecek,
Belki yolun düşecek buralara,
Ve,
Sen o zeytin ağacını göreceksin.
İşte o an diyeceksin ki;
Bu benim. Ama orda ben olmayacağım,
Sen bileceksin yinede.
Onu oraya diken yüreğin,
Seni ne kadar da özlediğini,
Sen bileceksin yine de.
Seni büyütmek için yüreğinde,
Gözlerinden iki damla yaşı da,
Toprağına kattığını.
Sen bileceksin yine de,
Bu zeytin ağacının sen olduğunu.
Belki ben olmayacağım,
Dallarını okşarken ve,
Koklarken yapraklarını.
Bir bahar açmış çiçeklerini,
Ama hissedeceksin.
Daima orda seninle olduğumu,
Nasıl hissediyorsam ben seni,
Yüreğimin derinliklerinde,
Ama sadece sen bileceksin,
O zeytin ağacının,
Biz olduğunu.

Turgay Ulusoy