Eskiden cok aglardim ben, her kotu olay karsisinda savunmamdi sanki. Gozyaslarimla dinlenirdim hep. Sevdigim insan beni uzdugunde, ya da her hangi baska olay karsisinda kendimi yalniz ve guscuz hiss ettigim zaman ben hep aglardim. Ben boyleydim, kendimle bas basa kaldigim dakikalardi bu, kendime sarildigim anlar, “sen benim, ben sensin, senden baska kimsem yok benim, benden baska hic kimsen yok senin” dedigim anlardi kendime. Ama sonra yine hayata baglanirdim her seye ragmen. Omrumun yarisi boyle gecti, gozyaslarimla-savunmayla. Sonra bir karar aldim, “artik aglamayacagim” dedim, her defasinda ayni seyler oluyor, hep agliyorum sonra yeniden guluyorum ve yeniden acitiyor canimi hayat, nereye kadar, biktim artik bir aglayip bir gulmekten. Artik ne aglamayacagim, ne de gulmeyecegim. Hayir aslinda hayata inat, dertlerime inat hep gulecegim.Boyle dusundum, kendimi boyle guclu olmaya mecbur edecektim. Boylesi daha iyiydi.
Ama simdi biliyorum ki , bir gun kapanacagim odanin bir kosesine ve nefes bile almadan, bogazim kanayana kadar, mahv olana kadar aglayacagim, sonsuz bir agriyla yuregimde, gozlerim bile bikacak benden, “yeter artik’ diyecekler, ama yetmeyecek, hayat devam edecek beni acitmaya, artik mahv oldugumu hiss ettigim anda susmayacagim, haykiracagim, ve hickiriklarim, gozyaslarim, sonsuz bir feryat gibi, sonsuz bir nefret hayata… Ve ben son nefesimi de boyle verecegim bir oda kosesinde, ve anlayacagim yenildigimi… Gozlerim islak islak kapanacak belkide, ama yaralarim kapanmaz kalacak. Ben boyle olecegim, cunku boyle yasadim. Ve bir gun avuclarim kanayacak korkumdan, hayat korkutacak beni, hayir hayir artik korkutamayacak hayat beni. Ve hic yasamamis gibi unutulacagim, bu dunyadan kaybolacagim. Derin bir huzura