Bilerek yada bilmeden,
Birileri birilerini üzerler,
Bilmem ki neden...
Canını yakıp örselerler,
Bu da yetmiyormuş gibi,
Oturda derdine yan derler...
Bir gün ben de bir can bildiğimden,
Böylesine hırpalandım derinden
Sözüne kulak verip,
Oturup derdime yanıyorken,
Bir yandan da gözümün yaşını silerken,
Bir mahsun muziplik geldi içimden..
Gülümsemeye başladım aniden...
Kelime oyunlarını severdim eskiden,
Dedim birde şimdi oynayayım yeniden,
Tepetaklak attırayım şöyle bir,
Yeni neler çıkacak hecelerden..
Hani beter bir derdim vardı,
Herkes KANSER deyince korkardı,
Yatırdım masaya eni konu,
Bakalım ne olacaktı sonu...
KAN ve SER,i ayırdım,
SER,i başa KAN,ı sona aldım,
SER en baş...hükmedendi,
KAN ise her canlıya can verendi,
Ortaya SERKAN çıkıverdi..
Ne garip tesadüftür ki,
SER adımın,KAN soyadımın başıydı..
Öyle ise bunda korkacak ne vardı..
Bir güldüm bir daha güldüm..,
Kendime degil ama,
Beni üzenlere üzüldüm..
Hey haat..bakın hala mutluyum,
Ben kendime yeni bir güzellik buldum..
Tanrım,a bir daha bir daha duacıyım,
Bana oturda derdine yan diyenlere,
Sanırım candan bir teşekkür borçluyum....


En sevdiğiniz gülün dikeni en canınızı acıtandır.Ne bagırabilir ne ağlayabilirsiniz....Sadece deriin bir acı hissedersiniz...

SERGÜL KANDEMİR 24.02.2011 ANKARA