Yalnızlığın dibine vurmuş bir ben
Ve şehir eşkiyası damgasıyla göz altındayım annem

Gözler nâr_ı mavzerde . . .

Rüzgârin ucuna basıp tavanına değdiriyorum başımı
Aval aval b/akıyorum kuyruğuna doğru
Yönüm ters kalırken
Boyum bedenime kısa düşer her hamlede

Ezilen ezenin ellerinde . . .

Üzerimdeki bereketin kamçılı tokatı
Kızartır yüzümün sol yanını
Dolu dolu yumruklar düşer bûse yerine yanaklarıma
Mor acılar müdavimim olur
Yokluğunu batırırlar g/özüme

Âsumanın o uzun saçlarından asılıp,tarzancılık oynamak geldi içimden
Yapmadım ,
Yapamadım . . .
Susturdum çocukluğumu göğsümde
Tuz bastım
Diline biber , tenime ısırgan sürüp kundakladım gölgesiyle
C/ezanın kıyılarında hüzün sütliman

Şimdi bir ucundan diğer ucuna koşturuyorum kendimi
Ayak boyu hızıma ,
Adımlarım yetişemese de

Beyaz çarşafı asılmış bir hayat bu annem
Üzerinde dikenleri büyüyen
Her köşesinde ayrı ayrı hikâyeler besleyen

Artık !
Ne mavi ısırır dudağını ne de umman tarar ıslak saçlarını
Güneşin kuru nefesine bağışlanır " c/eza "

16/02/2011
14;14
eMİNE