İkibinonbirin Şubat ayında
Bir kara haberi aldım ağladım
Çöllolar yarılıp çöktüğü anda
Bıraktım kendimi saldım ağladım

Ocak çöktü toprağını açarken
Akıl almaz yer yarılıp uçarken
Onbir canı yakalamış kaçarken
Kabardı yüreğim doldum ağladım

Bütün yurt çapına haber dağıldı
Akan toprak ile canlar boğuldu
Hükümet erkanı ondan yığıldı
Facia çok çaplı bildim ağladım

Örneği yok imiş bu tip kaymanın
Faydası olur mu sebep saymanın
Misli bedel acı haber duymanın
Neticesi aciz kuldum ağladım

Yerler yarıldıkça açılmış kuyu
Bu yüzden bulandı Hurman’ın suyu
Milletçe yitirdik bundan uykuyu
Her gece uykumu böldüm ağladım

Yuyamadık metan gazı sızmadan
Dokuz canı gömdük mezar kazmadan
İsimlerin birer taşa yazmadan
Ancak ikisini buldum ağladım

Çöllolar düzünde keklik ötmesin
Çiçekler açmasın kekik bitmesin
Bahçeler yas tutsun meyve tutmasın
Açan güllerini yoldum ağladım

Ağ bağlar mı Çöllo senin güzelin
Bunca yıldır yalan mıydı düz elin
Neden çöktün batak mıydı ezelin
Uçtu ağ benizim soldum ağladım

Ateş düştü ondan yanar özümüz
Ağlamaktan kan çanağı gözümüz
Feleğe geçer mi bilmem sözümüz
Gayetten çar-naçar kaldım ağladım

Elbistan ilçesi Maraş ilinde
Göçük destan oldu şair dilinde
Takdir-i ilahi onun elinde
Vehmile ummana daldım ağladım

Daha da beterin vermesin bundan
Rahmet-i ilahi dilerim candan
Yandı Gözükara’m söyledi ondan
Beş öğün Fatiha saldım ağladım

Çark-ı Devran (sy. 138)