İki gündür nazım kitabı taşıyorum çantamda; Sevgili
İsmini dahi bilmediğim, hediye bir kitap,
Açıp okumak mümkün olmuyor sayfalarını,
Ne zaman niyetlensem,takılıyorsun gözlerime,
Bütün gece senle uğraşıyorum,
Ateşler içinde kavrulup,yanıyor canım,
Sayıklamalar eşliğinde fırlarım yatağımdan,
Her gece okşaya bilmen ihtimalleriyle oyalanıyorum.


Üç gündür nazım kitabı taşıyorum çantamda; Sevgili,
Bir akıl işi edip,açıp kurtaramıyorum onu çantam’dan,
Ağaçların kuruyan yapraklarının,dallarla öpüşmesini izliyorum
Yere düşüp can çekişenleride var aralarında,üstelik gece yagmurlu,
Penceremi açmak istiyorum,ki düşmeli bir tanesi yatak odamıza
Kurtarmalı onu,ölü kuşların,kurşun gibi acıtan yagmurların arasından,
Bu gece imkansız düşlerle, işgal ederek kendimi,oyalanıyorum

Dört gündür nazım kitabı taşıyorum çantamda; Sevgili
Kararlı olduğuma inandırıyorum kendimi
Ağacın köklerinden alıyorum gücümü,
Geceden,sessizlikden hariç, başka şeyleride görüyorum,
Dokunuşunu görmelisin ellerimin, kitabın güzel yüzüne
Sende olmalısın sevgili,henüz yitirmeden zaman bizleri,
Bedenimizi ısıtan güneşi yaşamalıyız,ağaçlardaki çiçeklerin açışını,
Beraber okumalıyız,şiirleri,sonrasında ilhama gelip yazmalıyız,
Merak ediyorsundur adını kitabın,en az benim kadar
Bir usta sesiyle yankılanıyor,odamın karanlığı;
Kendimi ifade ede bilmemin en kısa yoluyla sesleniyor şair,
’’HENÜZ VAKİT VARKEN GÜLÜM’’

Devrim Dokdere