“…Nasıl ki,
azaptır âşıkın maşukuna
Sunduğu O Katre

Vazgeçmemiş ki
Mum etrafında kanadı yanarken
Azap çekmekten pervane…”

İşte öyle basılmıştı mührün ateşten sineye...

Gumum ülkesinin Mahzun çocuğu…
Göğsüne saplanmış hançerini çıkar hüznün…
Köprünün boğazında kalan aşkı as zincirlerinle...
Mestur bakışlarının karanlık sokaklarıyla
Ört üstümü Ey İstanbul…
Kapat ışıklarını gaip hüviyyetli kahramanlarının…
Ehvâlim senden değil…
Ehvâlim sensizliktendir…
Sorma derdimi anlatamam Ey Şehr-i Yekta…
Dermanım bir tek sendedir…

Bir Şeb-i Yelda gibi tarifsizliği yoksuzluğunun

Gölgene sarılan kadınlara aç kimsesizliğinin kucağını
Yağmurunda üşüyen gözlerime giydir gözyaşlarını
Şâir ol şiire dök adının sancılarını…

Hala sana mürekkebini tüketmedi aşk…

Ve mor sulara boyarken sessizliğin denizlerimi,
Bir nazar almaya geliyordu mürg-i seheri…
Öksüzlüğünün yetimliğiyle hüsrana mahkum,
Sokaklarının ellerinden tutmuş,
Gülüver diyordu bir kerecik olsun gönlüme…
Zemheri ayazında hangi gül açardı ki bâb-ı dil bülbüle?

Afitâb bakışlı Yârim…
Âşikârdır hem benimsin hem elin…
Adına dil süren Âşığın çoktur
Aşikârdır ne benimsin ne elin…


Sükût eyle ey hüzün…
Lâl vurmuş çığlıkların arasında,
Dil ölümü fısıldayabilir…

Başka söze ne hacet...
Nakkaş gibi işlediğin bir ömrün
İntihârını yazarken aşk,
Tek şahidim sensin…
Ey İstanbul!

Varlığının yokluğuna bölündüğü yerdeyim…