BİR ÖMRÜN GÜNCESİ(ANNEME) Kollarını sıvamış kalem Çatlak parmaklarımda Çoçukluğumun ihtiyar kelimeleri İçimde emekleyen mutluluk Hüzünler,acılar,ayrılıklar,sevinçler... Birer parçasıydı koleksiyonu annemin Hafızama mıhlanmış maziyi Gözlerimden yüreğime sarkıtıyorum Nasılki bir yağmur tanesi döne döne Yüzünde güller açardı gülünce annem Çakmak gözleri bülbül Açardı kapılarını alnındaki derin çizgiler Feragat ederdi yüreğinden acıları Bir yudum güneş parçasıydı annem Odamıza sızardı günün ilk ışıklarıyla Dokuz can taşımanın ağrısıyla sevinmişken Dokuz yüreği sunardık sofrasına Kilidini açardık umut kapısının Mutluluk duman duman tüterdi bacamızdan Cildi ağaran yaşlı bir kitap gibi durudu annem Tarihin tozlu sayfalarına inatla Acılarını sağardı yaşamın Hüzün yüklü bulutları eritip İçimize damıtırdı sevinç yağmurlarını Düşleri vardı Mutluluğu resimlerden taşıran Annem bir azizeydi Meryemler doğuran Çoçukluğumdan kalan silik sayfalarda Asılı duruyoruz göz göze gelen fotoğraflarda Hatırası oynuyor sahnesinde yüreğimin Ucu islenmiş bir çerçevede Yaşam çivileri çekilmiş tabut gibi çökerken üstüme Ellerinden tutardım annemin Yorgun bir rüyadan uzanıp Saçlarımı okşayan Musa Bilik |
vuslat yaklaştıkça..
sağa sola fırlayan parçaları ,
ahirin organlarıydılar
tek tek gözlerimize gülümseyen..
güzel bir şiir..
yürekte nem toplatan..
tebrikler ve de teşekkürler..