Berivanım

Sırat köprüsünden geçmişçesine,
Takip edilen belalardan uzak yerde
Vermiş sırtımızı biz gibi,yalnız meşe ağacına
Gökyüzündeki yıldızlarla yüz yüze gelirken
Buram, buram kokan kekik kokusuna
Ay ışığında ayrılık yaşamışçasına
Usulca omzuma yaslanan başın
Yüzüne dökülen zülüflerin
Pusulara aldırış etmeyen gözlerine
Omzumda yavaş, yavaş erir maviş gözlerin…
Tüm yorgunluğumu üzerimden alırken
Nemlenen gözlerimle
Geleceği belirsiz günlere aldırmadan
Hayal kurarım sen yanımda yorgunluk uykusu çekerken,
Doğduğumuz şehirde el ele dolaşacak mıyız bilemem ama,
Gönül sevdamız yasak edilmiş bizlere
Akıp giden bir hayatta son istasyondayız
Ölümü kendimize baş yastık etmişiz
Çok şey istemiyoruz ağalar,beyler bu hayatta
Bir birini isteyen toprak su gibi
Ölüm fermanı vermişsiniz bizlere
Daha kaç bucak yer değiştireceğiz biz
Yaşadığımız topraklar bize yasak
Senle yaşadığım her anım
Senle aldığım her nefes bana
Ölüm düşse de çiçek açmamış dalımıza
Vallahi,berivanım azda yaşasak
Varsın ölüm denilen namerdi
Her ikimizde elimizin tersi ile
Sonsuza dek
Silelim gel gönlümüzde ki
Sevdamızın berrak suyu ile…
Ölüm fermanını veren dillere
Açılmamış kapıların zincirlerini bir, bir kırıp geleceğe ışık tutacağız.
15/01/1991 Sungurlu Kemal TAŞTEMUR