Topla kendini,
Bu düzen,
Senin düzenin değil.
Sil çamurunu hayatın,
Yanlışların hepsi doğruları götürmek için değil.

Şimdi parmakların tutmuyor,
Aynı terane giden hayat,
Gençliğinden çalıyor.
Baksana bir notası var hayatın,
Gökyüzü her daim aynı renkte kalmıyor.

Ana,
Baba;
Çocuklar,
Kardeşler,
Yabancılar;
Yolda cirit atıyor.
Ruhunu bıraksan güneşe,
Gölgen içeride kalıyor.

Topla düşüncelerini,
’Al gülüm ver gülüm’ün’ ömrü bitiyor
Haberler var hayatla ilgili,
Güvercin’in Martılara küstüğüyle ilgili.

İnsanın, insana yapmaz dediğine;
Sitem ediyor ya birileri,
Bu hayat, eskisi gibi değil.
Şimdi bir melodisi var hayatın,
Yarası içe dönük, bir hayli kabarık.

Düzeni var ya ettiği onca derbederlikten sonra hayatın,
Okuduğum kitaplarda hiçbiri yazmıyor
Kalemim, beni kabul etmiyor.
Elim uyuşuyor,
Acısı var,
Bedeldir;
Yok sayılmaz.
Bir adı var,
O da alın yazısı.

Topla kendini,
Kimse dünü unutmuyor
Unutmuş gibi yapanların,
Acı çekenlere oranla bir farkları var,
Rol kabiliyetleri önde gidiyor.

Topla kendini,
Hadisenin nihayetinde mesafeler bir değil
Kim kime dum dumanın önde gittiği ilişkilerde,
Kimse dürüst değil.

Toplasanıza kendinizi
Her biriniz birbirinizden ayrı,
Bir adam edersiniz
Kıyasla ömür geçmiyor
Ağaçların dalları budaklandı mı,
Saçınızın akları çoğaldı mı,
Zaman, ’Topla kendini’ demiyor.

Sefanın, cefayla örtüştüğü o derin çizgide,
Yasın en fenasını,
Acının tuzu biberi olan,
Mevsimlik rüzgârlar çekiyor.

Dilara AKSOY