Hozan ettik o güzelim bağları,
Hiç ürün vermedi hasat sökümü.
Omuzlayıp, sırtlanmışım dağları,
Kaldırımlar taşıyamaz yükümü.

Sönmedi ateşim, dinmedi acım,
İlahi rahmete açım, muhtacım,
Meyve vermez oldu, hayat ağacım,
Temelden kuruttu, mihnet kökümü.

Su kahır çeşmesi, toprağım kömür,
Emeğim, ellerin elinde sömür,
Kahır rüzgârıyla aşındı ömür,
Koparttı bağımı, kırdı ök’kümü.

Bir zamanlar kılı, kırka yaradım,
İçinin içinde, bir iç arardım,
Hazan vurdu, bulamadan sarardım,
Bir güz gülü açtı, yaprak dökümü.

Dikenler okşadı, güller cevretti,
Bu günü yarına, zamlı devretti,
Düşmanlarım güldü, dostlar seyretti,
Girdaplar içinde dibe çöküm’ü.

Yaralı yürekten, kime ne yarar?
Varlığım faydasız, darlığım zarar,
Öyle sağlam yerden çıkmış ki karar,
Altmış beş yıl bozamadım hüküm’ü.

02.02.2002…Mustafa YARALI