Kadınım;

Ağır ağır ölmekte alışkanlığının kölesi umudum,

İnsanları görüyorum,dışarda,

Hergün aynı pencereden bakanları,

Şeklini hiç degiştirmeyenleri,

Giysisinin rengini fark edemeyenleri,

YaŞamin güzelim düşlerinden uzak olanları,

Bir köşeye kıvrılmış can cekişen bedenleri,



Hepsi birer bahar kokusundan Yoksun.

Ağır ağır ölür Tutkularından

Gerçekle yüzleşmekten korkup kaçanlar,

Pencerenin dibinde uyuya kalan ihtiyarlar,

Siyahı bir türlü bedenine yakıştıramayanlar.

Yüreginin atması yerine,

UMUTSUZ oldugunu söyleyip,

Umudun gölgesinde beliren (i) harfini, sadece noktalamakla yetinenler,

Ölmekte bir bir...

Ağır ağır yitmektedirler;

Aşk’dan yana mutsuz oldugunu söyleyip,

Bunu bir türlü tersine çeviremeyenler.

Bir düşü gerçekleştirmek yerine,

Karanlığın içersinde gezinenler.

Ağır ağır ölür

Kanadı kırıldığını ihbar edenler,

Fakat bir türlü,

Dört duvarın dişında,yankılanan

Sese kulak vermeyenler! ...




Ağır ağır söner

Bilmedikleri şeyler hakkında, soru soranlar,

Bildikleri hakkinda soru soramayanlar,

Bildiklerini’de birer YALAN abidesi olarak kabullenen iNSAN’LAR..



Kadınım;

Denemelisin ve Kaçınmalısın,

Küçük dozdaki ölümlerden,

Anımsamalısın,

Seviyor olmak,


Yalnızca nefes alıp vermekten, daha çok çaba gerektirir,

Bilmelisin ki;

Yalnızca Bedeninde’ki sıcaklık ulaştırır bizi,

Mutlulugun o muhteşem kapısına.

Devrim Dokdere