Zamanla eskimez, o dünden beri
Bizi çalar/söyler, türkülerimiz.
Düğünde/seyranda, neşe saçarlar
Gönlümüzü eğler, türkülerimiz.

Dökülür notaya, buutlarıyla
Sazıyla/sözüyle, hem utlarıyla
Onca destanlaşmış, ağıtlarıyla
Sînemizi dağlar, türkülerimiz.

Ezgimiz aratmaz, en güzel balı
Bülbülün konduğu, nâzenin dalı
Asırlardan beri, o halkın malı
Bizi bize bağlar, türkülerimiz.

Kara koyun suya onunla inmiş
Kavalın sesiyle, dertleri dinmiş
O öyle ki halkın, içine sinmiş
Bir dokunsan ağlar, türkülerimiz.

Ruhları okşuyor, yanık bir sesle
Besteyle/güfteyle, neyle/nefesle
Bir önceki nesli, sonraki nesle
Bağlamayı sağlar, türkülerimiz.

İçinde saklıdır, öfkesi, nazı
İnsanı coşturur, kemanı/sazı
Öyle iğneler ki, oğlanı, kızı
Hem yerer/hem yağlar, türkülerimiz…

31/01/’11
Hanifi KARA