Hasret meltemi vuruken yüzlere, denizdeki dalgamı içimdeki kopan fırtınaların yanında.Ah kör olmayasıca hayat öyle bir ahkâm kesiyorsun ki bana tüm barikatlar önümde ne bir adım ileri ne de iki adı geri gidebiliyorum sayende. Görmüyor musun ızdırabımı n'olur çek ellerini sırtımdan güçün yok seni taşımaya yalnızlık dizlerime kadar dolmuşken bana bir yâr göster seni ortadan canını açıtmadan atayım ...


Issız yalnızlığımın ayakları kelepçeli bir tutsak olmuşken geceler beni esaretinin altına alır , izbe köşeler can kırıkları ile dolarken nefesimle ısıtmaya çalıştığım yalnızlığıma eş martılar gelir gözlerimin önüne kanat çırpınışlarıyla. Sonra bir kelebeğin hantallaştığı kadar yıkılırım senin çiçeklerimi kuruttuğun gün batımında... N'olur bana bir umut besle. Ya da bana bir acımasızlık duygusu ver seni boyuma yakın yerden asayım hayat ....


Kötürüm duyguların sağnak olup yağdığı yalnızlar rıhtımı nasıl olurda gözden kaçar... Hadi bir ateş yakalım yalnızlığımız üşümesin diye ...

Bir an kendimi buldum satır aralarında...

yazan ve okutan yürek var olsun...