Beni benden aldı.
Yıllar önce,
Sırf geceleri tok uyumak uğruna,
Takıldım bir ekmek teknesinin kuyruğuna.
Ben neredeyim yüreğim nerede.
Hiçbir zaman buluşamadık orta yerde.
Kapının arkası gurbettir.
Gurbet ise uzun yıllar sürecek bir sükûnet.
Hep ağlarsın içine içine.
Kimse görmez.
Vurursun isyanın dibine dibine.
Elde ne var bir kalem bir kağıt.
Onların eşliğinde yakılır yüreklerde her bir ağıt.
Şehrin mahşer kalabalığında yalnızsın.
O evler gecenin karanlığında.
Bir aslan gözü gibi bakar homurdanarak.
O çaresizlik içinde tek dayanak.
Sokak lambaları.
Sığınırsın yanı başına.
İçin değilse bile dışın aydınlanır.
Eve kaçmak istersin gurbetin sıkıcılığından.
Düşünürsün dört duvar onlar daha acımasız.
Üstüne üstüne gelirler.
Sana kaçacak alan kalmaz.
Acı olan ne bilir misin gurbetçi.
Gözyaşların hiç dışına akmaz .
Akar yüreğine yüreğine.
O da dert olur eğer varsa sevdiğine.
Acı olan gurbeti çekmek değil.
Yemeğine gurbetin acısını ekmek.
Mecburum ben buna demek…
25.01.2011
Orhan OYANIK
ÇAN