Hani derler ya, sevda hasretiyle yananlar;
“Sen yaşama tutunduğum gerçek sebebimsin” diye,
Şimdi bendeki seni sana anlatmayı deneyeceğim.
Sen benim karanlıklarda üzerime örttüğüm;
Gecelerimi aydınlatan, sıcacık düşlerim, gibisin.

Sen, zamanın içindeki sonsuzluğumsun,
Yokluğunda yüreğimin toprağına,
Yağacak olan, bulut bulut hüzünlerimsin.
Sen, hayatın yüreğime çentiklediği acıları,
Yok eden, edecek olan mutluluğumsun…

Sen var ya sen; ciğerlerinde hayat bulan,
Nefesimsin…

Sen var ya sen; yüzünde mutluluk bulan,
Gülüşümsün…

Sen var ya sen; buz gibi karanlıklarıma dolan,
Aydınlığımsın…

Sen var ya sen; mevsimleri peşine takan,
Gecem/Gündüzümsün…

Zemheri ayazlarda yüreğimi sımsıcak saran,
Ateşimsin…

Bir dua gibi adını hecelediğim,
Senden önce hiç yaşamadığımsın…

Arayıp da aksayarak yürüyen, yolunu şaşırmış;
Topal zamanlarda bulamadığım, kaybımsın…

Aslında sen nesin, biliyor musun?
Öznesi BEN, yüklemi BEN ve cümlesi BENSİN…
Bendeki uzaklığını, sıfatsızlığını unut,
Yüreğini yasla, seni delicesine seven yüreğime.
Ve sonsuza kadar kal, hep BENDE…

Emine PİŞİREN/Akçay
02.12.2010
Saat: 02:15