Binlerce ışık hızı uzaklıktan baktım Dünyaya;
‘Sütten çıkmış ak kaşık gibiydi’ yeryüzü.
Ne kanlı savaşlar olmuş aralarında,
Ne çarmıha gerilmişler inançları için.
Kara delikler olsa da yanı başlarında,
Kimseyi kör kuyuya atmamışlar.
Kin yoktu, nefret yoktu...
Terör esmiyordu meltem rüzgârlarında.
Ne çıkar çatışması, ne gelecek kaygısı;
Ne rekabet, ne husumet vardı aralarında.

Ne Sibirya’nın soğuğu,
Ne Afrika’nın sıcağı girmiş aralarına,
El ele tutuşmuş sevgililer gibiydi,
Himalayalar, Alpler, Toroslar.
Bir damlaydı sanki okyanuslar,
İç içe girmişler ne kadar da sakin duruyorlardı.

Sonra etrafıma baktım gözüm aldığınca,
Gökten boşalan yağmura benziyordu yıldızlar,
Kardeş kanı içmemişti hiç birisi,
Bir yanda Büyük Ayı, bir yanda küçüğü,
Öyle özümsemişler ki birbirlerini,
Ne Mars’ın, Jüpiter’de gözü vardı,
Ne Ay’ın, Kutup Yıldızında.

Her biri ayrı bir alâmet,
Ne moleküllere ayrılmışlar,
Ne atomlara bölünmüşler,
Ne de bomba olup, kendi tepelerine yağıyorlar.
Ne kulp takıyorlar birbirlerine, ne lâkap,
Dostça, kardeşçe sürüyor hayatları,
Kudret helvasıyla yoğrulmuş her biri,
Ayrı birer saltanat kurmuşlar gökyüzüne,
Ama hiçbiri Güneş olma hevesinde değil.

02.12.2003