Bağında fırsat tütüp yangınla güller biter
Baharın neşesiyle mahzun toprak dillenir
Hazanlar soluverir, hüzünler bağdan gider
Meltemin neşesiyle durgun yaprak dillenir

Gün gelir kaleminle gazelleri kurarsın
Âlemden ilham alıp güzelleri kararsın
Zaman hicran dökerken kasvetleri yararsın
Dertlerin sükût eder, şevkle dudak dillenir

Sırrı çölden alarak, çağlatırsın nefesi
Aşkların bağlarında yaktırırsın hevesi
Düğümlenmez sözlerin, çözdürürsün kor sesi
Neyler inilti yığar, nur sûzinak dillenir

Rüyalarına girer Medine’nin meltemi
İşte o an içinde soldurursun mâtemi
Yakalarken şevk ile sevda yüklü son demi
Meyledince seraba süzgün yanak dillenir

Serin esen rüzgârla nağme döker cevizler
Menekşeler aşk yığar, onu sümbüller izler
Yorgun düşmez cevherin, dermanı tutar dizler
Siyahların kapanıp beyaz zambak dillenir

Muratları tutuşmaz dikenli zakkumların
Kaygıları çoğalmaz inleyen rıhtımların
Senin ruhunda, seni bekler kıvılcımların
Aşk ateşi çoğalıp zorlu ocak dillenir

Nazarlar değmez artık ağlayan mevsimlere
Rahmetler yağar durur çağlayan iklimlere
Arzuların çoğalır, nur düşer takvimlere
İlkbaharlar raks eder, nurlu leylak dillenir

Zamanın hızlı hızlı koparır müşkülleri
Her an aşk şarkısıyla şad eder bülbülleri
Bahçeler neşe saçıp, güldürür gönülleri
Arzular demetlenip, gülle kucak dillenir

Şairlerin acısı mısralarında diner
Şiirlerine sık sık bütün huzurlar iner
Çürüyen bu âlemin karanlıkları söner
Heceler vuslat yığar, aşkla evrak dillenir

Pervâne sızlanarak ağlamayacak gayrı
Sevdalı canlarından kalmayacak hiç ayrı
Onun yapraklarını hazan yapsa sapsarı
Varıyorken menzile yangın ayak dillenir