nasıl başlamıştı bu hayat hikayesi
nasıl da alımlıydı babaların yüzü
oğlum oldu, oğlum, güzel oğlum diye...
nasıl da ağlar insan ilk geldiğinde dünyaya...
hep de ağlanmaz ya güler de insan sonra..
bizimkisinde gülmekte vardı ara sıra..
keyiflenip de duman tüttürmek..
sonra çeşmelerin havuzuna dalmak...
serinlemek için su kavgası yapmak...
sonra dalmak hayallere..
yirmide askeriz, yirmi iki de evli..


ta ki o zalim hastalığa kadar..
oysa hiç planlamamıştık,
yoktu hesaplarda..
alıp gitti seni aramızdan..
aramızdan, taa sağ yanımızdan..
nasıl desem ki be gözüm..
doyasıya sarılmadan gönderdiğime mi,
kızınca sövüp sayamayacağıma mı..
neyine yanayım gençliğine mi..
saflığına mı masumluğuna mı...
ya rabb sen affet onu,
küçüktü o daha, çok gençti,
bekardı, evlenecekti
doğarken nişanlandığı ölümle evlendi..
ve ben şimdi yine ağlıyorum,
tıpkı doğduğumdaki gibi,
tıpkı üşürken küçükken
ya da yere düşerken yaptığımız gibi...