’...22 yaşındaymış ablası...’
İçinde taşıdığı, o tatsız gelecek kaygısı,
Anlamazmış onu ne annesi, ne de babası,
Oysa kendi hayatını kurmakmış,
Bu masum kızın tek rüyası...

Öğle arası, yemek molası,
Çokbilmişler olmuş onun hep akıl hocası,
Hiç hata yapmamıştır sanarsın onlar,
Hayatları boyunca, anlatın hadi!
’E, dahası?’

Hayalleri varmış, şiir yazarmış,
Peki bu; Kimin kaygısı, kimin tasası?
Fikirleri varmış inandığı, anlatırmış,
Halbuki bugüne dek gördüğü,
Edilirmiş bunlar hep, kulak arkası...

Aşk dendiğinde anladığı erkeklerin;
Kibar yollu tecavüz, göz aldatmacası,
Bencillik, kıskançlık, boş vaatler cabası,
Umursayan kim? Hani nerede karşıdakinin dünyası?
Nerede hani sevenin o kesiksiz çabası?

Evin en ücra yerindeymiş odası,
Radyoda bir şarkı o bilindik matem havası,
Merak etme güzelim, azad olacaksın birgün,
Kaybetme umudunu, kabul olunurmuş elbet
Şairin sevdiğine yaptığı en son duası...